Açıyorum beyaz sayfayı geçiyorum başına. Yazacak okadar şey varki bu yüzden tek satır dökemiyorum beyazlığa.
Bir yanardağ var içimde patlamaya hazır ama onun önünde okyanuslar
Alevler okyanusu geçip ulaşamıyor gökyüzüne
Yine içimin karanlığında kayboluyor.
Set çekiyor duygularım...
Diğer yandan tüm kapılar açık.
Çıksın istiyorum hisler ortaya;
Kargaşada kayboluyor duygularım, hissizleşiyorum.
Olan yine kıvımcımlara oluyo, şiddetinden hiç bişey kaybetmiyo
Bakıyorum sayfaya bi yerden başlamalı diyorum.
Ama...
İnsanların riyakarlığınımı yazsam, aşkların mutsuzluğunumu
Baharın gelişinimi yazsam, mutlu insan tablolarınımı
Hangisi diğerine ağır basıyo anlam veremiyorum.
Bu yüzden belkide en iyisi susmak.
Nerden başlıycagımı bilmedigim gibi, nerede bitireceğimide bilmiyorum
O yüzden varlığı geceye emanet ediyor, karanlıkta kayboluyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder