yazdımgitti #2

Taş olsa çatlar insan.

Nasıl bu kadar duygusuz, umursamaz oluyor bi insan

Hoş bunu söyleyen senmisin diyecek şimdi bazıları

Ama demek ki insan sevmediği, değer vermediği biri olunca bunların hepsini çok rahat yapabiliyor. Bekliyormuş, özlüyormuş, hissediyormuş umurunda bile değil.

İstediği an çekip gidebiliyor senden uzağa.

Sen saniyesinde cevap verirken mesajlarına, o 1 saat sonra cevap verir ya da canı istemez hiç vermez. Ve karşılığında bazen de uyuyosundur diye atmadım der.

Sorun zaten orda,

Uyusam bile aklımda onun bana mesaj atacağı gerçeği varken en ufak bi tık sesine uyanırım.

Bilmiyor ki ben o mesajı bekliyorum. Uyusam da bekliyorum, uyumasam da.

Ben o mesajı bekleyerek, her saat başı uyanıp telefona bakarak uyuyorum. Ve sanırım o bunu fark edemiyor, ya da işine gelmiyor. Evet evet bence işine gelmiyor.

Her gün, yaşadığım her olay da daha iyi anlıyorum hayatımda ki bazı insanları, zira bende bana yapılanların aynılarını yapıyorum. Canım istemezse o telefonları açmıyor, o mesajlara cevap vermiyorum. Sanıyorum bu yüzdendir tüm olanlar. Hani derler ya ‘yaşattığını yaşamadan ölmezsin’ diye aslında gerçektende çok doğru. Ne yaşatıyosam bir bir aynılarını yaşıyorum.

Bazen beynim düşünmekten patlayacak duruma geliyor

Damarlarımın şiştiğini hissediyorum.

Düşünme diyorum boşver düşünme.

Her gece içimde vedalar biriktirip, kendi kendime gidiyorum.

Ama rüyalarım hep aynı

Onsuz görebildiğim tek bir rüyam bile yok

Ve sonra; sabah uyandığımda her şey yine aynı.

Yüzüne baka baka içimde nefret biriktiriyorum, zararı tabi ki kendime.

Bunun adı ne.?

Bunun adı boşluk.

Bi insan kendini daha fazla ne kadar değersiz hissedebilir ki.?