Hem sevdiğim arkadaşlarımla vakit geçirip böyle bir etkinliğe katılacağım için hem de İzmir benim çok görmek istediğim bir yer olduğu için gideceğimiz günü deyim yerindeyse iple çekiyordum.
En yakın arkadaşım o tarihlerde başka yerde olduğu için geziye bizimle gelememişti o yüzden biraz buruktum aslında ama diğer arkadaşlarım vardı o da yeterdi.
Tam herkesten bağımsız gezeceğimiz zaman şakır şakır yağmurun yağması ve bizi Burger King'e hapis etmesi havanın nasıl bir sinsilik içinde olduğunu gösterdi bize. Sen kalk İzmir'e git tam gez dolaş eğlen diyecekken hooop bardaktan değil sürahiden boşalırcasına yağmur yağ. Ahhh güzel talihim :))
Okula döndüğümüzde bölüm hocamız bu geziyle ilgili birşeyler yazmamızı istedi, örnek olsun diye de geçmişte yazılanlardan bazılarını gösterdi.
Kompozisyonmuş, makaleymiş böyle şeyleri işime geldiğinde çok iyi yazarım aslında. Bu gezide çok sevdiğim birşey olduğu için yazarım ya ben bunu bir hikaye olarak dedim ve geçtim bilgisayarın başına.
Her saniyesi zihnimde okadar etki bıraktı ki zaten ben söylemeden ellerim kendi kendine yazar oldu.
Yazdım yazdım sonra durdum.
Sanki bu hikayenin sonu gelince satırlarda, benim içinde bitecek gibi garip, manasız bir duyguya kapıldım ve yazmayı bıraktım.
Şimdi aradan 2 sene kadar bir zaman geçti ve benim okulla ilişkim kesildi nihayetinde diplomamı alıp o okulun mezun öğrencilerinden biri oldum. Şimdi yine düşünüyorum o okul, o şehir bana öyle şeyler bıraktı ki her birini kah gülerek kah hüzünlenerek hatırlayacağım.
O okulda öyle insanlarla tanıştım ki bana çıkarsız sevginin, desteğin, yardımın ne olduğunu çok net öğretti.
Belki çok önemsiz birşey ama bende o okula anılarımı yazıp bırakmalıyım diye düşündüm, yarım kalan anıları tekrar ilk gün ki heyecanla yazıp hocalarıma iletebilirim diye düşündüm.
Dedim ya belki çok basit birşey ama benden bir iz kalır, yeni öğrencilerine gösterince akıllarına gelir bu Nermin kişisi :)
Niye böyle birşey yazdıysam onuda bilmiyorum ama yazdım işte gerisinin ne önemi var ki :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder