Geçen gün açtım eski fotoğraflara baktım, üzerinden okadar zaman geçmesine rağmen hala huzur dolu. Baktıkça o zamanlara dönme isteğim daha da fazlalaştı sanki ama normaldir dimi?
Geçenlerde bizim komşunun bıcırık kızı kendisi 6 yaşında olmakla beraber büyümüşte küçülmüş modunda :) kendisinin bebeklik fotoğrafını gördü ve keşke hep öyle kalsam dedi tabi hem şaşırdım hem de güldüm. Güldüm çünkü bunu söyleyen daha 6 yaşında bir ufaklık, önünde okadar uzun bi zaman var ki bi coğumuz gibi o da geçmişe cocukluğuna dönmek isteyecek ama daha hiç bişey yaşamadı :)
O yüzden şimdi benim eski fotoğraflara bakıp iç geçirmelerim normaldir sanki :) Ama gerçekten de öyle ya ozamanlar daha bi samimi sanki, tüm sevdiklerin ailen yanında. Hep öyle kalabilseydik mutlu olurduk diye düşünüyorum ki bundan seneler önce büyümeye bu kadar hevesli ben!
Büyüdükçe zaten hiç bişeyin değişmediğini görüyosun, yaşanılanlara tanık oluyosun. Zamanında can attığın o büyüme isteği, heyecanı yerini ufak ufak hüzünlere hayal kırıklıklarına bırakıyor.
Aynı şarkıda söylenildiği gibi "büyüdük aniden ve küçüldü hayaller"
Büyüdükçe farkındalığımız artıyor hepsi bu.
İyiki Fotoğraflar var kaybolmayan anılar...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder