Bavulunu toplamıs misafir

sen öylesin işte bi varsın bi yoksun. Aynı duyguların gibi bazen açık açık söylüyorsun içindekilerini bazense sadece susuyorsun. Bazen hissediyorsun en çok beni çoğu zaman uyuşturuyorsun hissetmemek için kendini.
Söyleyemediklerin, sustukların daha da dibe batırıyor aslında hissettiğin o boktan duygularını.
Bir adım gelirken bugün, yarın hissedemeyeceğim kadar yabancısın. 
Hep kaçtın, hep korktun duygularından zaafından.
Pişmansın biliyorum, köpek gibi pişman.
Ve en çok kendini tüketiyosun onu da biliyorum.
Tek zayıf yanın bendim ve bu seni daha tanınmaz bir hale getiriyordu. 
Herkese yabancıyken seni en çok ben tanıyordum biliyordun, kaçıyordun.
Yine seni hayal kırıklığına uğratmamdan korkuyordun, 
Çünkü gel desem öle öle geleceğini biliyordun.
Vicdansızlıkla suçluyordun beni, seni alt üst etmekle.
Seni beklemediğim için kızgındın bana.
Aslında en çokta kendine öfkelisin git dediğin için bana.
Bu geçen zamanın içinde bir tek geçmeyen sensiz zamanlardı.
Zaman zaman benimde pişmanlıklarım oldu tabi
Senden başkasına aşk besleme umudu ile dolduğumdan.
Şuan bu kadar kopmaktansa
Zamanı durdurup seni bekleyebilirdim.
Ama söylesene sevgili
Ne kadar hak ediyodun beklenmeyi?


dur ve düşün.
Herşeyi yok sayıp ben başkasıyla birlikteyim derken
Ne kadar hak ediyordun ki sen beklenmeyi.?